Columbia Icefield en dan.... De Alaska Highway

Donderdag 30 juni, we zijn bijna halverwege onze reis, in tijd en afstand. We hebben nu ruim 3500 km afgelegd. Ik zit in de Starbucks van Whitehorse, hoofdstad van de provincie Yukon, met ca. 26.000 inwoners de metropool van het noorden, maar ook het episch centrum van outdoor activiteiten, zoals hiking, kano tochten etc. Nelleke is shoppen. Een dagje rust, shoppen, sightseeing en natuurlijk een nieuw reisverslag.

Vanmorgen een rondleiding over de radarboot SS Klondike, die van 1929 tot 1955 de enige verbinding onderhield over de Yukon met Dawson City, het centrum van de goldrush in het hoge noorden, waar we volgende week ook zullen ‘aanleggen'. Maar dan over de weg, 24 uur 365 dagen per jaar berijdbaar. Hoe anders toen Dawson City alleen 5 maanden per jaar bereikbaar was. De rest van het jaar was de Yukon stijf bevroren en kon Darwon City alleen per hondenslee of paard en wagen bereikt worden. Doet mij denken aan de verhalen van Tsjechov over zijn tocht naar Sakhalin.

Nu bijna een week geleden zijn we uit Banff vertrokken over de Icefield Parkway. Een adembenemende route langs gletschers, bergmeren, woeste rivieren, stroomversnellingen en vergezichten. Hoogtepunt was wel een excursie met een speciale bus, een zgn. Icecoach over de Athabasca gletscher. Duidelijk te zien dat de gletscher zich terugtrekt, sinds 1850 al meer dan een kilometer. Opmerkelijk is wel dat dit al begonnen was ver voor de industriële revolutie, maar het gaat nu wel veel sneller. De Athabasca gletscher is een van de zes gletschers die ontstaat vanuit het gigantische Columbia icefield van 135 km2 (!) een overblijfsel uit de laatste ijstijd, net al de ijskap van Groenland. Bron van rivieren die uitmonden in drie oceanen (welke….?)

Gekampeerd op fraai gelegen afgelegen natuurcampings met kampvuur aan de rivier, romantisch, outdoor luxe in de middle of nowhere.

En dan vanuit Jasper naar het beginpunt van de Alaska Highway in Dawson Creek, met het befaamde mile 0 roadmark. Indrukwekkende documentaire over de aanleg van de weg in de oorlog ter verdediging van Alaska. Na de aanval op Pearl Harbour volgde ook een aanval op Dutch Harbour op een van de Eilanden van Alaska. Een heroïsch project van 2500 km, met veel persoonlijk leed.

De weg is nu volledig geasfalteerd en goed berijdbaar, maar het is gewoon een heel eind. In het begin een vrij eentonig, vlak, agrarisch gebied, later glooiend door eindeloze bossen en de laatste twee dagen van Fort Nelson via Watson Lake door steeds ruiger, afwisselender gebied. Onderweg veel wild gezien, herten, elanden, bizons en jawel zwarte beren en een grizzly. Toch maar een berenbel gekocht….

De plaatsen onderweg die er op de kaart best groot uit zien, blijken vaak niet meer te zijn dan een benzinepomp annex garage, een motel en een winkeltje voor van alles en nog wat. Leuke ontmoetingen onderweg, ontspannen pensionado’s, mede Europeanen, en Nederlanders natuurlijk op reis met een RV, zoals wij en een excentrieke Engelsman op de fiets op weg van Anchorage naar Vuurland in Zuid-Amerika, ‘still a year to go’

Onze RV houdt zich prima, we zetten zo nu een dan de verwarming aan, het is soms best fris, gelukkig hoeven we er ’s nachts niet uit…. Brrr. We maken ons nu op voor een duik in de ‘goldrush history’. Morgen gaan we naar Skagway, het beginpunt van de Chilkoot trail, waar de goudzoekers rond 1900 hun barre tocht over de Whitepass naar Whitehorse begonnen en velen bezweken door kou en ontbering. Wij reizen comfortabeler, tijden zijn veranderd, gelukkig….